Po veličini i broju stanovnika, Bočar je najmanje naselje u novobečejskoj opštini. Izgrađeno je na ivici lesne terase, kao i većina banatskih naselja. Nalazi se u severnom delu Banata, severoistočno od Novog Bečeja. Od sedišta opštine Bočar je udaljen 25 km. Severoistočno od ovog naselja, na udaljenosti od 20 km, nalazi se najrazvijeniji privredni centar severnog Banata — Kikinda. U severozapadnom pravcu, na udaljenosti od 27 km, nalazi se drugi privredni centar Banata — Čoka. Među seoskim naseljima, najbliži Bočaru su, u jugoistočnom pravcu, na svega 5 km udaljenosti, Novo Miloševo, severno od Bočara je 8 km udaljen i Iđoš, a severozapadno, na 12 km udaljenosti je Padej.
Saobraćajna povezanost Bočara sa većinom navedenih naselja je zadovoljavajuća. Preko Novog Miloševa, on je povezan asfaltnim putem i železničkom prugom sa Kikindom na severoistoku, i Novim Bečejom, a dalje sa Zrenjaninom i Beogradom na jugu. Železničkom prugom Bočar je povezan sa Čokom i Sentom. Međutim, i pored navedenih saobraćajnih uslova, geografski položaj ovog naselja nije povoljan, jer je ono locirano van ključnih vojvođanskih komunikacija. Ono se nalazi po strani, bez značajnijeg tranzitnog puta i stoga u svom ekonomskom razvoju i nije ostvarilo veće rezultate.
Hatar naselja ima izduženi oblik nepravilne geometrijske slike. Proteže se uporedničkim pravcem, od starog meandra Tise na zapadu, do izgrađenog Kikindskog kanala na istoku. Uzdužna osa hatara pravca zapad—istok iznosi 16 km, a prosečna širina pravca sever—jug — oko 5 km. U reljefnom pogledu, ceo hatar predstavlja ravnicu, sa relativnim visinskim razlikama od 4 do 9 metara. Nadmorska visina kreće se od 76 do 85 metara. Osnovno obeležje ovog kraja čine dve geomorfološke celine: viša i oceditija lesna terasa i niža, vlažnija, aluvijalna ravan Tise. U klimatskom pogledu, Bočar ima sva obeležja panonske umereno-kontinentalne klime. Hidrografiju hatara čine stari rečni meandar Tise, odnosno »Mrtva Tisa«, na zapadnoj strani, i Kikindski kanal na istočnoj strani. Između starog vodotoka Tise i pomenutog kanala, u središnjem delu hatara, od Bočara do Iđoša, pravcem sever — jug izgrađen je još jedan kanal. U ovaj kanal odlivaju se suvišne vode sevemog dela hatara i crpkama se odvode u mrtvaju Tise. Na aluvijalnoj ravni, karakteristične su prostrane bare i veće depresije, koje su često ispunjene vodom.
Pedološke karakteristike hatara čini nekoliko tipova zemljišta. Najveća je zastupljenost teške ritske crnice i smonice 27%, zatim slede slatine, solonček i solonec sa 21% zastupljenosti, černozem karbonatni i beskarbonatni sa svega 15% zastupljenosti, tipičan černozem i livadska crnica sa 14% zastupljenosti, ritska crnica i smonica sa 12% zastupljenosti, livadska crnica karbonatna sa 7% zastupljenosti černozem sa 4% zastupljenosti. Podaci o pedološkom sastavu ukazuju da je u hataru Bočara kvalitetno zemIjište za obradu zastupljeno sa svega jednom trećinom. Oko jedne trećine čini zemljište teže za obradu, sa manje hranljivosti i poroznosti, koje daje manje prosečne prinose. Preostalu trećinu hatara čini slatinasto i podvodno zemljište, od kojeg stanovnici ovog naselja imaju veoma male koristi.
lstorija naselja
Bočar je veoma staro naselje, čiji nastanak datira iz XIII veka. Ime je dobio verovatno po svom prvom vlasniku i osnivaču Bočardu. Bočard je bio prvi vlasnik slobodnog poseda, koji je dobio kao vojnik Čanađske županije. O dodeli zemljišta vojnicima postoje dokumenta iz 1211. godine, kad je ceo ovaj kraj još pripadao Čanadskoj županiji. Godine 1238. kralj Bela IV izuzima ovo naselje i ceo posed od vojne jurisdikcije i dodeljuje ga svojim vazalima i verodostojnicima. Bočar otada u svom daljem razvoju menja brojne vlasnike. Prvo 1337. godine postaje vlasništvo familije Telegdi, a sredinom XIV veka, kao vlasnik pominje se tada najmoćnija plemićska porodica Bočari. Ova porodica na posedu podiže i plemićski zamak.
Od 1561. godine, 35 godina posle Mohačke bitke, posednik Bočara postaje Dimitrije Olačarević. On je u ovom kraju, kao najpoznatiji posednik, imao 12 kmetovskih sesija. Međutim, u osvajačkom nadiranju Turaka ceo ovaj kraj je opustošen, pa se skoro 200 godina pominje samo kao pustara. Tako je na Mercijevoj geografskoj karti iz 1725. godine bivša lokacija Bočara označena kao nenaseljeno mesto — pustara.
U istorijskim dokumentima iz 1753. godine Bočar se pominje kao manje srpsko naselje. Dvadeset godina kasnije, 1773. godine, ovo naselje je imalo 191 domaćinstvo. Početkom XIX veka, 1803. godine, Bočar postaje vlasništvo nemačke porodice Hertlendi, koja od 1821. godine u ovom kraju masovno naseljava Nemce iz Žombolja i Bečkereka. U drugoj polovini XIX veka Hertlendijeve posede otkupljuju dva vlasnika, baron Ivan Baič i gardijski major Đorđe Gaišin. Porodica Baič na svom posedu podiže parni mlin, što je bilo od posebnog značaja za stanovnike Bočara i okolnih salaša. U XIX veku izgrađene su brojne salaške naseobine, među kojima su se, svojim izgledom, veličinom i opremljenošću, posebno isticali: Ester majur, Keresteš salaš, Grob salaš i Telečki salaš. Karakterislično za ovaj period je da u ratarstvu, pored tradicionalnih ratarskih kultura, započinje i pro izvodnja duvana. Krajem XIX veka Bočar dobija železničku prugu i stanicu i od tada počinje brži razvoj ovog naselja.
Stanovništvo
Od 1869. godine, kad je izvršen prvi zvanični popis stanovništva, do 1981. godine, u ukupnom kretanju stanovnika Bočara dolazilo je do pozitivnih i negativnih promena. U 1869. godini ovo naselje imalo je 2.827 stanovnika. Već u narednom popisu, 1880. godine, broj stanovnika smanjen je na 2.516. Islraživanja su dokazala da je do smanjenja došlo usled epidemije kolere, koja je u ovom kraju u to vreme ostavila za sobom pravu pustoš. Posle 10 godina, prema podacima popisa iz 1890. godine, broj stanovnika povećan je za 323 lica, i tako je premašen ukupan broj stanovnika pre pojave ove opake bolesti. Od 1900. do 1931. godine, u svim popisima stanovništva beleži se postepeno opadanje ukupnog broja. Do najvećeg smanjenja došlo je u periodu opšte svetske ekonomske krize od 1929. do 1931, koja je imala negativne posledice i na razvoj ovog banatskog naselja. Postepenim oporavljanjem i razvojem privrede, broj stanovnika ponovo je počeo da se povećava. Medutim, pri kraju drugog svetskog rata, iz Bočara se iselilo 288 nemačkih porodica, što se odrazilo na naglo smanjenje ukupnog broja stanovnika. Ovaj broj je već 1946. godine popunjen doseljavanjem 220 porodica iz ratom opustošenih krajeva Bosne i Hercegovine. Najveći procenat doseljenika došao je sa područja opštine Bosanska Krupa. U nemogućnosti da se relativno brzo i lako aklimatizuju i prilagode novim uslovima života i rada, 12 porodica sa 128 članova vratilo se u svoj stari zavičaj. Na njihovo mesto doselilo se pet porodica iz Makedonije, dve porodice iz SR Srbije izvan pokrajina i četiri iz nekoliko opština Vojvodine.
Prema popisu stanovništva 1948. godine, Bočar je imao najviše stanovnika u toku svog razvoja, ukupno 2.848. Postepenim razvojem većih privrednih centara u Banatu, Vojvodini i drugim područjima Jugoslavije, dolazi do poslepenog iseljavanja stanovnika i odlaska u ekonomski razvijenija naselja. Tako je 1953. godine Bočar imao 2.735 stanovnika, 1961. godine — 2.620, 1971. godine — 2.328 i 1981. godine — svega 2.026 stanovnika.
Pored iseljavanja, značajan faktor stalnog opadanja ukupnog broja stanovnika je sve manji prirodni priraštaj. Od 1969. do 1981. godine u više godina zabeležen je negativan prirodni priraštaj. To znači da se već odavno u ovom naselju ne ostvaruje prosta reprodukcija stanovništva, koja postepeno vodi ka potpunoj depopulaciji. Ovakvi podaci o veštačkom (emigracija) i prirodnom kretanju stanovništva u Bočaru ukazuju na neophodnost preduzimanja kompleksnih organizovanih društvenih mera, kako bi se što pre zaustavio negativni demografski proces.
U polnoj i starosnoj strukturi stanovništva nema posebnih specifičnosti. Odnos između broja muškog i ženskog stanovništva u svim popisima je podjednak. Neznatne razlike uočene su u korist ženskog stanovništva posle prvog i drugog svetskog rata, što je bilo normalna pojava u svim naseljima naše zemlje. U starosnoj strukturi, poslednjih godina sve je manja zastupljenost stanovnika ispod 10 godina starosti, usled sve manjeg nataliteta.
U naselju se još ne zapaža izrazito velik kontingent starog stanovništva, što je osnovno obeležje starosne strukture većine naselja u Vojvodini. Na ovakve odnose u strukturi uticalo je doseljeničko stanovništvo, čije su porodice u početku imale po četvoro i više dece.
Pred kraj drugog svetskog rata među stanovnicima Bočara bilo je najviše Nemaca. Njihovim emigriranjem i kolonizacijom Srba iz ratom opustošenih krajeva Bosne i Hercegovine, etnička struktura je potpuno izmenjena. Sada je, među narodima i narodnostima, najveća zastupljenost Srba i Mađara, što je i osnovno obeležje nacionalne strukture u celoj opštini. Prema popisu iz 1981. godine, u Bočaru je živelo 1.512 Srba, 355 Mađara, 128 stanovnika koji su se izjasnili kao Jugosloveni, dok svega 31 stanovnik po etničkoj strukturi pripada ostalim narodima i narodnostima.
U strukturi stanovništva prema školskoj spremi i pismenosti, od 1961. do 1981. godine došlo je do značajnih promena. Prema popisu stanovništva 1961. godine, među stanovnicima Bočara sa 10 i više godina starosti bilo je 381 nepismeno lice. Od toga, 97 su bili muškarci a 284 žene. Među nepismenima u tom popisu bilo je oko 80% stanovnika starijih od 35 godina. Posle 10 godina, broj nepismenih smanjen je na 361 lice, među kojima je, u starosnoj strukturi, došlo do bitnih promena. Od ukupnog broja nepismenih samo 26 lica bilo je mlađe od 35 godina, dok je preko 90% bilo starije od 35 godina. Prema poslednjem popisu stanovnišlva iz 1981. godine, zabeleženo je dalje blago opadanje ukupnog broja nepismenih stanovnika, pre svega u starosnim grupama mlađim od 35 godina.
Struktura stanovništva prema školskoj spremi, starog 15 i više godina, u 1981. godini pokazuje posebna obeležja. Od ukupno 1.740 takvih stanovnika, samo 71 lice bilo je bez školske spreme, sa nepotpunim osnovnim obrazovanjem (završenih od jedan do sedam razreda osonvne škole) bilo je 483 stanovnika, a sa završenim potpunim osnovnim obrazovanjem — ukupno 500 stanovnika. Sa završenim srednjim obrazovanjem različitog smera bilo je 121 lice. Više obrazovanje imalo je 18, a visoko svega 11 lica. Ovakva obrazovna struktura stanovništva, u poređenju sa ranijim godinama, zadovoljava. Međutim, ako se sve to uporedi sa obrazovnom strukturom opštine i SAP Vojvodine, dolazi se do zaključka da se na podizanje obrazovanja i pismenosti stanovništva i dalje moraju ulagati veliki napori.
Na bazi izloženih prirodno-geografskih i društveno-geografskih obeležja kraja, stanovništvo Bočara je još iz davnina orijentisano na agrarnu privredu. Među poljoprivrednim delatnostima dominiraju ratarstvo i stočarstvo. U okviru ratarske proizvodnje najviše se proizvode žita (kukuruz i pšenica), industrijske kulture (suncokret i šećerna repa), a zatim sledi stočno krmno bilje i povrće. Stočarstvo je usmereno na proizvodnju ovaca, svinja i goveda. Pre drugog svetskog rata Bočar je imao svoju mlekaru, u kojoj se proizvodio ovčiji sir izuzetnog kvaliteta. Prema kazivanjima starijih ljudi, ovaj sir su vlasnici mlekare veleposednik Aurelije Pajiš i Sofronije Ognjanović izvozili u Grčku, Tursku, Egipat i Severnu Ameriku. Prosečna godišnja proizvodnja ovog sira iznosila je oko 30 vagona. Tek posle drugog svetskog rata mlekara je prešla u društveno vlasništvo, ali su kasnije sva postrojenja prenesena u Čoku.
Zanatstvo je u postepenom odumiranju. U selu još rade dva berbera, pekar, obućar, dva molera i nekoliko zidara. Svi se oni, pored zanata, bave i poljoprivredom. Industrija je tek u začetku. Zastupljena je ciglanom, mlinom i pogonom za proizvodnju ukrasnih delova za industriju nameštaja, koji je tek u formiranju.
Tip naselja i kuća
Bočar je takođe naselje panonskog tipa. Ima oblik nepravilne petougaone geometrijske slike. Ulice su prave, međusobno paralelne, i seku se pod pravim uglom. Dovoljno su široke, imaju zasađene drvorede, a između kolovoza i trotoara nalaze se prostrani travnjaci. Poslednjih godina, ispred kuća se zasađuje ukrasno šiblje i podižu se cvećnjaci, čime naselje u celini dobija sve lepši izgled. Svi trotoari su betonirani, a prema dugoročnom programu komunalnog razvoja, svi ulični kolovozi biće asfaltirani, što će još više doprineti savremenom izgledu naselja.
Kuće u Bočaru su, kao i u ostalim selima Banata, panonskog tipa. U produžetku stambenog prostora, kod starih kuća, izgrađene su staje za stoku i objekti za smeštaj poljoprivrednih proizvoda. Kod kuća izgrađenih posle rata, stambeni deo zgrade odvojen je od ostalih pratećih objekata. Sve kuće imaju prostrana ekonomska dvorišta i bašte, koje zemljoradnici najčešće koriste za proizvodnju povrća i voća za sopstvene potrebe. Karakteristično je da je Bočar električnu struju dobio tek 1954. godine, 1968. godine izgrađen je vodovod u naselju, a 1975. godine asfaltiran je put do prvog naselja u opštini — Novog Miloševa.