U svetovnom životu Nedeljko Iličić rođen je 6. novembra 1906. godine u Novom Bečeju od oca Nedeljka i Sofije rođ. Tucakov. Završivši osnovnu školu u rodnom mestu pohađa gimnaziju u Velikom Bečkereku, a posle završene Bogoslovije u Sremskim Karlovcima diplomirao je na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu kao pitomac episkopa temišvarskog Georgija Letića.

Srednjovekovno naselјe Arača je na južnoj obali Crne bare, vodotoka koji pripada aluvijalnoj ravni Tise. Naselјe je oko 13 kilometara istočno od njenog korita. Ime ovog naselјa, u izvorima pominjano i kao Potiska Arača, vezuje se za ruševine bazilike i manastira.

Pozorišni rad Jovana Kneževića uglavnom je fragmentarno poznat naročito od vremena kada je osnovao sopstveno glasovito teatarsko društvo u jesen 1860. Tada se pramenom političke klime u Ugarskoj i dobijanjem veće političke slobode i samostalnosti (tzv. Oktobarska diploma 1860.), ponovo uspostavlja aktivan pozorišni život među Srbima nakon desetogodišnje Bahove apsolutističke torture.

Bila je nedelja uveče dvadesetog februara 1944. godine kada su agenti i policija iz Petrovgrada iznenada izvršili hapšenje u Dragutinovu.

Već oko 6 časova zatvorili su Psoderovu porodicu: Milana i Linu, Ljubicu i Svetozara. Govorilo se da ih je izdao neki njihov poznanik iz Kikinde.

Daske koje život znače već decenijama su večita inspiracija za Sašu Milenkovića — glumca, reditelja i pozorišnog entuzijastu koji je svoj život posvetio sceni.
Rođen 1963. godine, Saša je još 1978. godine zakoračio u svet pozorišne umetnosti, gde je ostao do danas, predano stvarajući i doprinoseći razvoju amaterskog teatra u Novom Bečeju i šire.

Za ime ovog radničkog borca, upornog i vatrenog revolucionara, Novobečejci su najviše čuli i doznali onda kada ga više nije bilo među živima – na dan njegove sahrane.

Trideset i prvog decembra 1941. godine, opštinski panduri su razneli po selu oko osamdeset poziva za tzv. kuluk. U njima je pisalo: da jedan muški član iz kuće dođe prvog januara ujutru kod Opštine i da sobom ponese ašov ili lopatu.

Prvi tragovi stalnih ljudskih naselja na našoj užoj i široj teritoriji (naseljeno mesto Novi Bečej i njegov atar) javljaju se i potiču iz neolitskog (mlađeg kamenog) doba, pa, preko enolita (bakarnog doba), dopiru do bronzanog i starijeg gvozdenog (halštatskog ) doba, što znači da obuhvata vremensko razdoblje između 3000 – 1000 godine pre nove ere. Najstarija i , do sada, prema nađenom arheološkom materijalu, najbolje ispitana preistorijska nalazišta na našem području jesu Matejski brod i Borđoš.

Današnji Novi Bečej činila su 1918. dve posebne administrativne opštine: Vranjevo i Turski Bečej. Njih je i tada razdvajao samo jedan manji kanal, ili jendek, kako ga mi Banaćani nazivamo. Dok je u Turskom Bečeju većinsko stanovništvo bilo mađarsko, dotle je u Vranjevu u apsolutnoj većini bilo srpsko, i to naseljeno graničarima iz nekadašnje razvojačene Potisko-pomoriške granice.

Dušan Josimović rođen je 22. septembra 1949. godine u Novom Bečeju, od oca Miroslava i majke Velinke. Osnovno obrazovanje i gimnaziju završio je u rodnom mestu. Svoj radni vek proveo je u pošti, a danas, kao penzioner i slobodni umetnik, živi u Novom Bečeju sa suprugom Radmilom.

Svima nama Novobečejcima je dobro znana prelepa spratna zgrada sa ajnfort ulazom na glavnoj ulici, između Osnovne škole Miloje Čiplić i porodične kuće braće Sakač. Sada se u prizemlju te zgrade, levo od ulaza lokal (bivši kafić Trokadero), a sa desne strane je sedište Turističke organizacije opštine Novi Bečej.

Prva Srpska Zemljoradnička Zadruga osnovana je u Vranjevu mesecu novembra 1909. godine. Osnivači zadruge bili su: Dušan Vujackov, Bogoljub Malešev, Miloš Isakov, Ivan Popov, Nova Dujin, Živa Malešev, Živko Pejin, Nikola Tomašev, Marinko Perić, Arkadije Miletić, Živa Pantelić, Joca Vrebalov i Isa Tomašev. Za pretsednika zadruge izabran je Dušan Vujackov, a za poslovođu Bogoljub Malešev, koji su i najviše zasluga stekli oko osnivanja zadruge.

Vranjevo, kao naselje nastalo je prilikom razvojačenja Potisko - Pomoriške granice 1751. godine. Srbi koji su čuvali austrijsku Monarhiju od Turaka, i koji su se na ove prostore doselili posle velike seobe 1690, a nisu želeli da se odsele u Rusiju, osnovali su od strane austrijske krune, tzv. Velikokikindski dištrikt sa sedištem u Kikindi.

U nekadašnjem novobečejskom porodilištu, koje se nalazilo nadomak kuće porodice Andre, 21. jula 1951. godine rođen je Karolj, budući kolekcionar i filatelista. Osnovno i srednje obrazovanje stekao je u Novom Bečeju, Subotici i Novom Sadu, gde se kasnije zaposlio kao laborant.

Tokom rata Nemci su nastojali da po svaku cenu osiguraju kakvu, takvu podršku i autoritet novoosnovanoj kvislinškoj vladi u Beogradu, na čelu sa izdajnikom srpskog naroda Nedićem. Upirali su se na razne načine i služili se svim sredstvima kako bi skrenuli pažnju Srba od Narodnooslobodilačkog pokreta. Uporno su radili na tome da Narodni ustanak prikažu u očima domaće i strane javnosti kao uskostranačku, avanturističku, terorističku, a u celini komunističku borbu dirigovanu neposredno iz Moskve.

Posle prvog svetskog rata roditelji Gligorija i Jovanke Popov napustili su Dragutinovo i odselili u Rusko Selo za parčetom zemlje, „u kolonizaciju“. To malo „crnice“, dug Agrarnoj banci za gradnju kuće i druge nevolje stvarali su život tegobim i siromašnim.

Jedan od najznačajnijih portreta iz sredine 19. veka, koji čuva sećanje na nekadašnji Kuman, jeste portret Stevana Sekulića, beležnika iz ovog mesta. Ovaj portret, urađen 1854. godine, delo je Nikole Aleksića, čuvenog srpskog slikara poznatog po klasičnim motivima i izraženom smislu za detalj. Dimenzija 50x60,5 cm, naslikan u tehnici ulja na platnu, predstavlja jedno od najranijih zabeleženih likovnih svedočanstava o stanovnicima Kumana.

Majstor akvarela i virtuoz na gitari, Branislav Stojančev, Novobečejcima poznat kao Paša, rođen je 1952. godine. Ljubitelj umetnosti, prirode i Tise, Paša je svoju slikarsku avanturu započeo 2001. godine, kada se posvetio zahtevnoj, ali plemenitoj tehnici akvarela. Od tada se više nego uspešno nosi sa svim izazovima koje ona nosi, nalazeći u njoj izvor mira, nadahnuća i unutrašnje ravnoteže.

U sada, već oronuloj kući u ulici Žarka Zrenjanina br. 6 (pored opštinskog zvanja) u N. Bečeju, živela je plemićka porodica Kostović. Došavši u Vranjevo kao žitarski trgovac deda Ognjeslava - Jovan stvorio je svojim poreklom i vezama, za ono vreme, veliko bogatstvo. Sin mu Stevan, otac Ognjeslava, rođen je u Vranjevu gde je nastavio da se bavi žitarskom trgovinom. Izgradivši žitarske magazine pored Tise, banatsku pšenicu plasirao je preko svoje izvozno-trgovačke radnje u Budimpešti širom Monarhije. Prema istraživanjima M. Stanisavljeva došlo se do podataka da su Stevanovi sinovi Ognjeslav i Vladislav vaspitavani u pravoslavnom, a kćeri: Rozalija, Gizela i Ester u katoličkom duhu, jer im je mati Jelisaveta (Eržebet) Dorner bila te veroispovesti.

Okupator se obično nije zadovoljavao samo istragom koju je preduzimao posle svake partizanske akcije jer ona zaista nije davala željene rezultate. Međutim, kako krivce nije mogao pronaći, preduzima druge mere: vrši iznenadne upade, u njemu, sumnjiive kuće i pretresa sve do temelja; preduzima  blokade pojedinih delova sela i atara i pretresa salaše, šupe i kolibe; postavlja zasede na glavnim prilazima selu; nasumice hapsi meštane, maltretira, tuče i muči na razne načine. Preduzima i niz drugih mera, a posebno nastoji da organizuje gustu i sigurnu obaveštajnu mrežu u redovima pokreta, podstičući kolebljivce i izrode na provokacije, denuncijacije i slično.

Ljubomir Pavlović rođen je u Novom Bečeju 18. juna 1868. godine, u porodici licidera Nikite Pavlovića i majke Marice. Osnovno obrazovanje stekao je u rodnom mestu dok je srednje u Sremskim Karlovcima i Hodmezevašarhelju (Hódmezővásárhely). Medicinski fakultet je pohađao u Beču i Budimpešti, a završio ga je 1892. godine.

Do 1955. godine zabavišta su bila pri školama. Bilo je 4 grupe na srpskom jeziku (2 grupe u Vranjevu i 2 grupe u Novom Bečeju) I 2 grupe na mađarskom jeziku ( 1 u Šušanju i 1 u centru Novog Bečeja).

Zabavište 01.9.1955. godine postaje samostalno, sa svojom upravom i počinje da se isključivo bavi problemima rada i razvoja svojih grupa.

Osnivač prvog srpskog profesionalnog pozorišta, rođen je u Novom Bečeju (tada Vranjevu) 26. septembra 1818. godine, od oca Mojsija, trgovca, i majke Sofije, domaćice. Ljubav prema pozorištu i glumcima nosio je još iz roditeljskog doma.

Od kada je veliko nevreme 1931. godine  srušilo vitki toranj sa pravoslavne crkve u Novom Bečeju samo su nam retke fotografije i po koje razglednice ostale kao dokument o tom nikad ne prežaljenom, a toliko prepričavanom ukrasu naše crkve. Kada je iste te godine postavljen nov toranj sa širim gabaritima, a i po dužini dosta kraći, građani, a posebno vernici nisu baš sa simpatijama gledali na njega.

Novi Bečej je malo mesto, do oslobođenja računao se u varošicu koja je imala oko 7000 stanovnika. A kada se zna da se mnogo njegovih stanovnika u vremenskom razmaku samo od oko 30 godina bavilo književnošću, a najviše njih pisanjem stihova, onda se smelo može reći da je u Novom Bečeju postojala prava pesnička škola. Pogotovo kad se uzme da je jedna grupa tadašnje novobečejske omladine, deo njene mlade inteligencije, pisala stihove kao po nekom zajedničkom dogovoru, a neki od njih i po dogovoru — tako da su skoro bukvalno sačinjavali izistinsku pesničku školu.

Miloje Čiplić sе rоdiо 25. fеbruаrа 1912. gоdinе u Nоvоm Bеčејu. Nјеgоvi rоditеlјi, nоvоbеčејski učitеlјi, оbеzbеđivаli su uslоvе svојој trојici sinоvа, оd kојih је Мilоје biо nајmlаđi, dа sе u srеđеnој, tihој pоrоdičnој luci nеоmеtаnо priprеmајu dа nа hiјerаrhiјskој lеstvici grаđаnskоg društvа zаuzmu višе pоlоžаје оd njih sаmih.

Najpoznatiji istoričar među Novobečejcima, profesor dr Aleksandar Kasaš, rođen je 27. januara 1952. godine. Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Novom Bečeju, osnovne studije istorije u Novom Sadu, a magistarske studije u Beogradu.

Sledeće, 2008. godine novobečejska Osnovna škola «Miloje Čiplić» obeležiće vek postojanja. Malo ko od današnjih đaka, a i starijih, uopšte zna ko je bio čovek po kojem se naša škola zove i zvala posle Drugog svetskog rata.

Porodica Košut živela je u skromnoj kući pokrivenoj trskom, sa malim, zamagljenim „pendžerima“ iz kojih je Tivadar gledao i stvarao svoj svet. Sedeći uz petrolejku, slušao je priče starih žena o stvaranju sveta, Adamu i Evi, potopu, Hristu i njegovim čudima, razmišljajući kako bi bio srećan da sve to može da naslika.

Grupa ilegalaca koja je u toku marta meseca 1944. godine provela izvesno vreme na salašu Dušana Maleševa i Save Pajića u Korektovu, povećana još za nekoliko aktivista krenula je polovinom marta na put u Frušku Goru.