Posle Karlovačkog, a zatim Požarevačkog mira i proterivanja Turaka iz Banata i severnog dela Srbije prestala je potreba za Potisko-pomoriškom granicom. Nastali period zatišja odgovarao je Dvoru da sprovede kolonizaciju Nemaca, a Srbima da se odloži razvojačenje granice i njihovo pretvaranje u kmetove ugarskim spahijama.
Marija Terezija, navodno, nije želela da teritorije Potisko-pomoriške granice pripoji županijama, ali je na navaljivanje mađarskog plemstva to ipak učinila 1741. godine.
Stvarno razvojačenje granice nastalo je tek 1750. godine, a Srbima je ponuđeno da pređu u Banat, ili da ostanu u svojim dotadašnjim mestima, ali pod županijskom upravom. Nekako se u to vreme povela akcija, od strane katoličke crkve, za prelazak u katoličku veru (unijaćenje), što je još više uznemirilo Srbe, pa se uveliko počelo govoriti o odlasku u Rusiju.
Oni, koji nisu želeli da idu u Banat, niti da se u svojim mestima priključe županijama, odluče se na seobu u Rusiju, posebno što ih je i Rusija raznim obećanjima vrbovala.
Da bi zaustavio iseljavanje u Rusiju, Dvor je naložio županijama da postupaju pažljivije sa seljacima, a narodu je izdat proglas da se nikom neće dozvoliti da Srbe goni na versku uniju i da im se neće ukinuti privilegije. Oni koji neće da ostanu, mogu preći u Banat gde ima dosta slobodne zemlje. Istovremeno je izdat i »kazneni patent« protiv agenata koji vrbuju srpski narod za seobu u Rusiju. Ovim patentom je predviđeno hapšenje svih agenata i njiihovih pomagača, a »ako im se krivica sa dva zakonita svedoka dokaže, imaju se osuditi na smrt na vešalima«.
Predstavnici potisko-pomoriških graničara, na čelu s oberkapetanom Gavrilom Novakovićem koji će se kasnije naseliti u Velikoj Kikindi, i vicekapetanom Lazom Popovićem koji se kasnije naselio u Vranjevu, sklopili su u Beču, 20. oktobra 1750. godine sporazum, s vojnim vlastima, o pravima i obavezama graničara koji se presele u Banat. Ediktom od 23. oktobra 1751. godine ostavljeno je graničarima tri godine da razmišljaju: da li će ostati u vojnom staležu ili će preći u paore.
Kao što je istaknuto po oslobođenju Banata od Turaka, vlasti, zbog kolonizacije Nemaca, nisu želele naseljavanje Srba u Banatu, ali je već i u tom periodu, pa do razvojačenja granice, prešlo oko 2.500.
U interesu održavanja reda, za odbranu i zaštitu Tise i omogućavanje odvijanja normalnog saobraćaja formirano je u severnom delu Banata šest četa (kompanija). Jedna od njih je imala svoje sedište u Vranjevu, a na čelu joj se nalazilo vicekapetan Laza Popović iz Vranjeva.
Kako je naselje bilo udaljeno od Tise, to je pokrajinska vlada za Tamiški Banat naložila preseljenje takozvane oberkapetanije iz pustare Vranova (Vranjak), na uzvišicu grebena, koji se prostirao od ruševina bečejske tvrđave pa do jezera Bakto (Pakto), u blizini pristaništa na Tisi zvanom Gustoš, nešto severnije od današnjeg Velikog magazina na dolmi. Tu se kasnije izgradilo selo Vranovo, koje je nazvano šanac Vranjevo.
Posle razvojačenja Potisiko-pomoriške granice 1751—1752. godine baron Engelshofen, guverner za Tamiški Banat, pozvao je raspuštene graničare, koji žele da ostanu pod oružjem, da se presele u šanac na levoj obali Tise. Ovom pozivu odazvali su se mnogi Srbi graničari iz Starog (Srpskog) Bečeja, Bačkog Petrovog Sela i Mola. S tim doseljenicima broj se toliko povećao da je Vranjevo 1752. godine imalo 578 stanovnika, a 1758. godine 140 porodica (tadašnje porodice su brojale oko šest do osam članova).
Poreklo stanovništva svakog mesta, naseljenog od bivših graničara iz Bačke, ceni se po poreklu njihovih sveštenika, kao i na osnovu knjiga krštenih. Još prilično dugo, posle preseljenja 1751. godine, dolazili su kumovi iz Bačke da krste decu. Na osnovu toga zna se da su Vranjevo naselili graničara iz Starog Bečeja, Petrovog Sela i Mola; Karlovo graničari iz Mola i Ade, Mokrin graničari iz Sente i Petrova Sela itd.
Po preseljenju iz Bačke u Vranjevu su bili sveštenici: Filip Mihajlović iz Starog Bečeja; Teodor Petrović iz Petrovog Sela i Stefan Nikolić, rodom iz Ležimira u Sremu.
Prvobitno nastanjivanje Vranjeva, na prostoru na kome se i danas nalazi, bilo je, prema predanju, od ugla današnjih ulica Josifa Marinkovića i Ivana Milutinovića pa do ugla Ulice Josifa Marinkovića i 7. jula, tj. duž današnje glavne ulice Vranjeva, a kasnije južno prema Novom Bečeju i severno prema Malom Begeju. Prva crkva nalazila se na mestu gde je i danas srpsko-pravoslavna crkva. Prvo groblje bilo je od ugla današnjih ulica Josifa Marinkovića i Svetozara Markovića pa prema bivšoj opštini na uglu Josifa Marinkovića i Rajka Rakočevića - ulice. Kasnije je groblje premešteno severo-istočnije od Ulice 7. jula, pa zapadno u ulici Marka Oreškovića. Posle sto godina, od dolaska graničara iz Bačke 1852. godine, groblje je utemeljeno na mestu gde se i danas nalazi, s tom razlikom da su oni najstariji delovi već više godina prekopani i pretvoreni u sirovinsku bazu Fabrike crepa Polet. Na tom groblju prvi je sahranjen Mija Vlaškalin, beležnik vranjevački, inače drug i prijatelj Svetozara Mliletića.
Naredbom Pokrajinske vlade u Temišvaru od 31. marta 1753. godine, novoosnovana mesta u severnom Banatu, dobila su nazive po krštenim imenima članova carske porodice. Tako se smatra da je i Vranjevo dobilo ime Franjevo po Franji Lotaringijskom — mužu Marije Terezije. Mada je, na geografsko-političkoj mapi »Temišvarer Banat« iz 1723—1725 .godine, mesto gde se nekada nalazilo naselje na pustari Vran, obeleženo s »Franlevai Company«.
O Vranjevu se iz kasnijih podataka moglo zapaziti da je pored prirodnog priraštaja stanovništva i nadalje prisutna migracija, doseljenje novih porodica iz Bačke, ili iz drugih mesta iz Banata u kojima su se graničari iz Bačke prvobitno zadržali. Ovo je bilo sasvim razumljivo, jer su se još posle dvadesetak i više godina rođaci i prijatelji nastanjivali bliže jedni drugim, što nije moglo biti u potpunosti učinjeno u prvom momentu preseljenja.
Vranjevo je 1771. godine imalo već 195 domova, a 1777. (godina kada je podignuta buna u Vranjevu) zabeleženo je 1354 stanovnika. Svi dotadašnji stanovnici u Vranjevu bili su Srbi, a tek 1786. godine je novobečejski vlastelin Pavle Hadži Mihajlo naselio šezdeset Mađara. Broj stanovnika naglo raste tako da već 1825. godine Vranjevo ima 681 domaćinstvo s 5.361 stanovnikom.
Kasnije naseljeni Mađari u Vranjevu naročito u periodu 1820— 1840. su, uglavnom, zanatlije-brodograditelji i mlinari, a zatim povrtari i kubikaši za čijim se radovima osećala velika potreba. To su uglavnom bili Mađari iz okoline Segedina, Hodmezevašarhelja i iz Jasšaga i Kunšaga (dve pokrajine u Mađarskoj). Zahvaljujući njima, ovde su reke dosta brzo ukroćene i njihovi rukavci vraćeni u korita, a kanalima su isušeni mnogi prostorni baroviti tereni.
