Nema pouzdanih podataka kada je nastao socijalistički pokret u Novom Bečeju i Vranjevu, ali se skoro sa sigurnošću može reći da je to negde devedesetih godina devetnaestog veka. Na to upućuje priča u rukopisu Vladimira Boberića, sveštenika, a kasnije episkopa boko-kotorskog, inače poreklom iz Vranjeva. U priči Pop Blagoja (rukopis se nalazi u Matici srpskoj) - Boberić iznosi borbu sveštenika Blagoja (izmišljeno ime, a imao je u vidu određenog sveštenika iz Vranjeva), s nazarenima i komunistima za svakog vernika - Srbina u Vranjevu. Od komunista pominje zidara Dinu (izmišljeno ime) koga su ubili mađarski žandari prilikom pobune zidara zbog niske nadnice, pri izgradnji vlastelinskog dvorca 1899. godine.
Slučaj zidara Dine sigurno ne bi zasluživao pažnju sveštenika Blagoja, a još manje da se piše kroz priču, da iza toga nije stajao novi pokret, koji je ugrožavao pravoslavlje u Vranjevu. Pokret je, nema sumnje, nastao nekoliko godina ranije i postepeno se širio. Borba crkve i sveštenika u Vranjevu protiv komunizma otpočela je verovatno dve-tri godine pre nego što je došlo do pomenutog ubistva zidara Dine.
Ubistvom Dine pokret sigurno da nije iščezao, već ima svoj kontinuitet sve do prvog svetskog rata, pa i posle toga, ali - na žalost - ne postoje podaci koji bi to potvrdili. Opredeljenja naših sugrađana, koji su se našli u ruskom zarobljeništvu, za vreme izbijanja oktobarske revolucije 1917. godine to prilično ubedljivo potvrđuje.
Nasuprot nekim verovanjima da je socijalistički pokret u Novom Bečeju i Vranjevu nastao posle povratka naših sugrađana iz zarobljeništva iz Rusije, socijalističke ideje koje su poneli iz svojih mesta doprinele da se Novobečejci i Vranjevčani u ruskom zarobljeništvu stali na stranu revolucije. Naime, u trenutku izbijanja oktobarske revolucije, svi su oni stupili u redove Crvene armije, i ne zna se da je i jedan od njih bio u carističkim redovima. Oni su formirali crvenu gardu i sami sebi birali predvodnike - komandire vodova i četa, pa i većih borbenih jedinica. To znači da su svi oni, još pri polasku u rat, bili zadojeni tom ideologijom, već je među njima bilo onih koji su pripadali socijalističkom pokretu, koji su u ratu i u zarobljeništvu dalje propagirali te ideje. Kad je izbila revolucija, naši sugrađani su pošli za tim svojim agitatorima u borbu za obaranje carizma u Rusiji.
U Rusiji je još maja 1917. godine osnovana, od zarobljenika, masovna organizacija „Jugoslovenski revolucionarni savez“, koji je brojao oko 2000 članova, među kojima je bilo mnogo Novobečejaca i Vranjevčana.
Izbijanjem oktobarske revolucije, formiran je u Rusiji „Prvi revolucionarni udarni bataljon“ od 500 dobrovoljaca, čiji je zadatak bio odbrana revolucionarne Rusije od spoljnog neprijatelja. Crveni gardisti i partizani bili su iz svih krajeva Jugoslavije, ali je najviše bilo Srba iz Vojvodine i Hrvatske. „U Vojvodini može se reći, bukvalno nema sela i naselja iz kojeg nije bilo crvenih boraca ne govoreći o Kumanu, Vranjevu, Elemiru itd, od kojih su sastavljeni bili celi vodovi i čete“.
U redovima boraca za socijalistički oktobar s grupom internacionalaca Jugoslovena Nikola Kresojević posebno ističe našeg sugrađana Romana Filipčeva.
U novostvorenoj državi - Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, Novobečejci ne izostaju iz prvih redova - u borbi protiv eksploatacije. U jesen 1919. godine osnovali su, oni koji su učestvovali u oktobarskoj revoluciji, Mesnu organizaciju Socijalističke radničke partije (komunista). Organizacija je brojala oko tristo članova, a na čelu su bili: Roman Filipčev, Šandor Nađ i dr.
Iste godine je i u Vranjevu osnovana partijska grupa, koja je 1920. prerasla u mesnu organizaciju KPJ, od bivših učesnika u oktobarskoj revoluciji u Rusiji. Organizatori su bili Živa Gurjanov, Luka Glavaški, Bogdan Boberić i dr. Ove organizacije bile su posebno aktivne u agitaciji za poslanika, za komunističkog kandidata Nikolu Norvačevića, na izborima 1920. godine za Ustavotvornu skupštinu. Na ovim izborima, za srez novobečejski, pobedio je Nikola Kovačević, i tako je Komunistička partija dobila još jednog predstavnika u Skupštini.
Posle donošenja Zakona o zaštiti države i uvođenjem obznane zabranjen je rad ovih organizacija, a organizatori pohapšeni. To, međutim, ne obeshrabruje članstvo i dobar deo svoju aktivnost ispoljava u ilegalnim uslovima. Ideološko obrazovanje i informisanje o političkoj situaciji, predstavljali su svakodnevne zadatke članova ilegalne Komunističke partije, i njenih simpatizera.
Slobodan Perić, mladi radnik iz Vranjeva, koji je radio u Beogradu kao metalostrugar, osniva u proleće 1931. godine organizaciju Skoja, koja je brojala oko dvadeset članova.
Krajem avgusta 1934. godine dolazi do hapšenja članova ove skojevske grupe. Uhapšeni su zlostavljani od strane žandermerije i samog sreskog načelnika. Novembra 1934. godine održano je suđenje pred Okružnim sudom u Velikom Bečkereku, kada su osuđeni Slobodan Perić na osamnaest meseci zatvora, Bora Glavaški i Budislav Boškov na po jednu godinu zatvora, dok su ostali oslobođeni.
Slobodan Perić je u zatvoru oboleo od tuberkuloze i ubrzo po izlasku iz zatvora umro je u Vranjevu. Njegovi drugovi organizovali su mu, do tada neviđen, ispraćaj. Pred nekoliko stotina Vranjevčana i Novobečejaca nad Slobodanovim grobom u ime napredne omladine od Slobodana se oprostio Fedor Kiselički. Osudivši brutalnost vlasti koja je dovela do prerane smrti tako divinog mladog čoveka i borca za prava potlačenih i eksploatisanih kakav je bio Slobodan Perić. Slobodanova sahrana predstavljala je vid protesta mladih i naroda Novog Bečeja i Vranjeva protiv tadašnjeg režima.
Trgovačkom omladinom, sve do marta 1936. godine, rukovodila je grupa najpoznatijih novobečejskih trgovaca. Te godine organizaciju Novobečejsko-vranjevačke trgovačke omladine preuzimaju isključivo trgovački pomoćnici, a samo za predsednika biraju Milana Jakšića, mlađeg vlasnika trgovačke radnje.
Sva dotadašnja aktivnost Trgovačke omladine bila je da sa Sokolskim društvom Novi Bečej održava igranke na kojima je svirao orkestar Trgovačke omladine, a jedinom godišnje da organizuje trgovačku zabavu.
Novoizabrani Upravni odbor 1936. godine pokrenuo je nove aktivnosti. Omladina se, na inicijativu Branka Petrovića - Cifrića i Laze Mečkića, od tada javlja i kao politički činilac u redovima trgovačkih pomoćnika, kao zaštitnik njihovih interesa. Prvi istup u toj ulozi bio je juna 1936. godine.
Udruženje trgovaca za srez novobečejaki uputilo je zahtev Trgovačkoj omladini da se saglasi da za vreme žetve pšenice (radnje žita) trgovačke radnje budu otvorene i nedeljom od šest do dvanaest časova. Upravni odbor Trgovačke omladine zahtevao je (uz vrlo kategorično odbijanje bogatih trgovaca, koji su prisustvovali sednici) da se taj rad plati kao prekovremeni rad, što ranijih godina nije činjeno. Za vlasnike trgovačkih radnji, to je bilo veliko iznenađenje i uznemirenje. Upravni odbor Trgovačke omladine istrajao je u svom zahtevu i radnje tog leta nedeljom nisu otvarane, jer vlasnici nisu prihvatili da taj rad posebno plate trgovačkim pomoćnicima.
U toku naredne, 1937. godine, Trgovačka omladina organizuje prve izlete do velikih poljoprivrednih imanja Ivanovića (Sokolca), i Rohoncija (Biserno Ostrvo). Ti izleti su bili novina, pa je utoliko više bio iznenađujući odziv devojaka i mladića. Na izletima je svirao tamburaški orketar Trgovačke omladine i uz muziku se pevalo i igralo.
Krajem septembra 1936. godine se u Novom Sadu osniva Omladinsko kulturno privredni pokret OMPOK, a ubrzo se osnivaju i mesne organizacije u Velikom Bečkereku (Zrenjanin) i drugim većim mestima Vojvodine. U Novom Bečeju, decembra te godine formiran je inicijativni odbor za osnivanje mesne organizacije OMPOK-a. Polovinom januara 1937. godine održana je osnivačka skupština na kojoj je izabran Upravni i Nadzorni odbor i od tog dana ta organizacija razvija vrlo živu aktivnost među mladima Novog Bečeja i Vranjeva. Priređuju se usmene novine u sali hotela Vojvodina, a na toj priredbi su govorili Stevica Jovanović, Vladimir Kolarov - Koča i Đura Jovanović, studenti - komunisti iz Zrenjanina.
OMPOK je, u svojim skromnim prostorijama koje su se nalazile u Ulici Žarka Zrenjanina broj 10, održavao večernje sedeljke gde su se čitale knjige i recitovale pesme naših naprednih pesnika. Svake dve nedelje izdavane su i zidne novine.
Priredbu koju je OMPOK organizovao u sali kafane Veselina Nićina, koja se nalazila na uglu Ulice Žarka Zrenjanina i Svetozara Miletića (zgrada danas vlasništvo advokata Zlatka Marića), bila je izuzetan događaj. Ne samo da su sala i predsale bile prepune nego je i na vratima i oko prozora s ulice bilo puno sveta koji su želeli da prisustvom izraze svoju solidarnost s idejama i akcijama OMPOK-a.
OMPOK je u zajednici s Novobečejskom-vranjevačkom trgovačkom omladinom organizovao, 27. avgusta 1937. godine, uoči slave novobečejskog manastira, igranku u Sokolani gde je bilo, pored domaće omladine, i iz okolnih mesta iz Bačke koja je došla na versko hodočašće u manastir. Pre igranke jedan od naprednih novobečejskih omladinaca Branko Arsenijević održao je govor u kome je izneo ulogu i ciljeve borbe omladine Vojvodine u okviru OMPOK-a. Ta igranka ubrzo je bila i povod za zabranu rada Novobečejsko-vranjevačke trgovačke omladine.
Odlukom Bana Dunavske banovine od 10. novembra 1937. godine, sreski načelnik za Novobečejski srez raspustio je mesnu organizaciju OMPOK-a. Potrebno je istaći, da je aktivnost novobečejske mesne organzacije OMPOK-a bila jedna od zapaženijih u Vojvodini.
Odmah po zabrani rada OMPOK-u, privremeno je zabranjen i rad Novobečejske-vranjevačke trgovačke omladine. Njen rad je obnovljen tek u proleće 1939. godine, kada su na mesto tambure kupljeni i novi muzički instrumenti, harmonika, saksofon, violin bas, bubnjevi i dr, samo da bi se omladina zainteresovala za rad kakav je postojao do 1936. Ta, obnovljena Omladina, nije mogla da angažuje trgovačke pomoćnike kao što je to uspelo Upravi iz 1936-37. godine.
Na inicijativu Kumanske partijske organizacije novembra 1938. osniva se i u Novom Bečeju partijska ćelija KPJ. Pored članova te ćelije prvom sastanku prisustvovali su i Sredoje - Taca Stanislavljev iz Kumana i Milutin Mojsin iz Melenaca. Za sekretara je izabran Rep Karolj, Nemac, tapetar iz Novog Bečeja.
Mesna ćelija KPJ je pokrenula preko svojih simpatizera da se, pored Fudbalskog kluba Zvezda, u kojem su u to vreme preovladavali ljotićevci (fašistički pokret u Srbiji i Vojvodini, a naziv je dobio po njenom vođi Dimitriju Ljotiću, advokatu iz Smedereva), pri kuglaškom klubu u Novom Bečeju osnuje radnički fudbalski klub. Tako je u leto 1940. osnovan Fudbalski klub Zanatlija, čija je aktivnost bila kratkog veka, jer je uskoro izbio drugi svetski rat, i klub je prestao s radom. Za to kratko vreme svoga postojanja, uspeo je da u svoje redove okupi dvadesetak mladih, uglavnom iz redova Mađara, i da organizuje redovne treninge i odigra tri fudbalske utakmice.
Novobečejsko radništvo nije zatajilo ni u presudnim trenucima za istoriju jugoslovenskih naroda. Na dan sveopšteg narodnog protesta protiv pristupanja Jugoslavije Trojnom paktu (trojni pakt su činile Nemačka, Italija i Japan) 27. marta 1941. godine izašli su na ulice i Novobečejci i Vranjevčani, da demonstriraju svoje nezadovoljstvo i da tako daju svoj doprinos za obaranje tog sporazuma.