Osamdesetih godina devetnaestog veka osetila se velika potreba za produžnim školovanjem i sve više dece odlazi na školovanje van Novog Bečeja. Pretpostavlja se da nastava u novobečejskim osnovnim školama nije bila na nivou koji je obezbeđivao uspešno savladavanje nastavnih programa i gimnazijama i građanskim školama. Zbog toga, Jevreji, po uzoru na svoje sunarodnike iz Velikog Bečkereka, osnivaju svoju osnovnu školu. Podignuta je školska zgrada do same sinagoge na uglu Ulice Hajduk Veljka i Žarka Zrenjanina.
Školu su u početku pohađala samo deca Jevreja, međutim, vremenom je otvorila vrata đeci Mađara i Srba, naravno onima čiji su roditelji bili spremni da plate određeni iznos za pokriće troškova.
Nema podataka o tome koliko je razreda imala ta škola, niti ko su bili učitelji. Jedino se iz knjige Boška Strike, iz biografije Vladimira Boberića, Vranjevčana, koji je bio bokokotorski episkop, saznaje da je u Novom Bečeju pohađao Jevrejsku školu, a gimnaziju je nastavio 1886/7. u Sremskim Karlovcima i u Novom Sadu. Kako je Boberić rođen 1873. godine, a već 1886/7. prešao u gimnaziju u Sremske Karlovce, to znači da je škola u Novom Bečeju mogla imati najviše šest razreda. (Pretpostavlja se da su deca polazila u školu sa sedam godina.). Po pričaju Miše Kiseličkog, učitelja u penziji, jevrejsku školu je završio i njegov otac. Preci Kiseličkog bili su bogati pa su mogli da plaćaju školarinu. Jevreji su bili uglavnom trgovci i imućni ljudi, te za njih nije bio problem školarina. Na taj zaključak navodi primer bivše jevrejske škole u Velikom Bečkereku koja je radila sve do kraja devetnaestog veka.
Potreba za daljim školovanjem sve se više nametala, pa je novobečejska opština, još marta 1900. godine, podnela zahtev Torontalskoj županiji da im izdejstvuje, kod odgovarajućih vlasti, da se u Novom Bečeju otvori građanska škola. To nije prihvaćeno, ali već u to vreme postoje u osnovnim školama peti i šesti razred.
