Jevreji su se u Novi Bečej naselili početkom XIX veka. Već 1845. godine imali su svoju Jevrejsku opštinu, što svedoči o njihovom ekonomskom jačanju. Najvećim delom bavili su se trgovinom. U istorijskim dokumentima zabeleženo je da je 1850. godine u mestu bilo 154 Jevreja.
Kolika je bila njihova ekonomska snaga svedoči podatak da su već 1865. mogli da otpočnu sa gradnjom sinagoge, da bi se konačna rekonstrukcija i uređenje obavila do 1871. godine. Svoju bogomolju izgradili su , ne slučjno, na putu za Vranjevo iz N. Bečeja koja su u to vreme bile dve administrativne opštine. Mada je u to vreme u Vranjevu živela samo jedna jevrejska porodica, zasigurno su novobečejski Jevreji planirali da u većem broju nasele ovo gotovo čisto srpsko naselje.
Sinagoga je imala četiri stuba sa završecima u vidu metalnih lopti obložene bakarnim limom. Zidana je sa elementima romanskog stila koji je bio svojstven nekim sličnim manjim sinagogama u Banatu. Mikve – obredno kupatilo je sagrađeno 1887. godine, a 1911. zgrada Jevrejske opštine i manja zimska sinagoga (najveća soba u okviru opštine).
Tada je u N. Bečeju već bilo 220 Jevreja, a predsednik Jevrejske zajednice bio je Izidor Šlezinger. Sinagoga je bila u dubini porte, ograđena metalnom ogradom sa zidanim stubovima.
Izbijanjem Drugog svetskog rata sinagoga je poslužila kao sabirni centar, ne samo za novobečejske Jevreje i već i okoline: Sprovodeći antisemitsku politiku domaće Švabe deportovali su ih šlepom u Beograd i Pančevo i gotovo do jednog pobili. Poslednji novobečejski rabin bio je Filip M. Polak.
S obzirom da u mestu nije ostao ni jedan Jevrejin, da je u toku rata sinagoga veoma oronula opštinske vlasti su odlučile da je 1947. godine sruše. Danas se na tom mestu nalazi privatna kuća u ulici Žarka Zrenjanina br. 16, kao svedočanstvo da je tu nekada bila jevrejska sinagoga ostala je samo Davidova zvezda na donjem delu metalne kapije.
