Park prirode „Rusanda“ obuhvata prostorno najveće zaslanjeno jezero u Srbiji i jedno je od malobrojnih, relativno dobro očuvanih zaslanjenih jezera Panonskog regiona. Pripada najbolje očuvanom kompleksu zaslanjenih jezera u Vojvodini (Boros et al, 2006), koji su nastali interakcijama specifičnih lokalnih i regionalnih hidroloških prilika (Boros et al, 2006; Körösparti & Bozán 2005), pod uslovima semiaridnih klimatskih prilika. Područje u potpunosti reprezentuje stanište „panonske slane stepe i slane močvare“ (EUNIS klasifikacija: E6.21) koje predstavlja prioritetno stanište za zaštitu u Panonskom biogeografskom regionu i nalazi se u Aneksu I Direktive o staništima (Council Directive 92/43/EEC of 21 May 1992 on the concervation of natural habitats and of wild fauna and flora). Pomenuti Aneks obuhvata tipove prirodnih staništa od interesa za Zajednicu, čija zaštita zahteva proglašavanje Posebnih područja za očuvanje staništa i vrsta – Special Areas of Conservation. Zvog svog položaja i mozaika zaslanjenih staništa, na području Rusande egzistira veliki diverzitet biljnih i životinjskih vrsta.
Naročito značajne biljne vrste zabeležene na Rusandi su: Bassia sedoides, Suaeda pannonica u kategoriji kritično ugroženih (CR), Silene viscosa, Trifolium ornithopodioides u kategoriji ugroženih (EN) i Plantago schwarzenbergiana u kategoriji ranjivih (VU) na nacionalnom nivou. Rusanda predstavlja jednu od najznačajnijih stanica za seobu ptica vodenih staništa u Srbiji (posebno šljukarica Charadriiformes) i na migratornom koridoru koji sledi tok Tise, kao i važno mesto gnežđenja brojnih vrsta specifičnih za slana jezera i zaslanjene močvare, među kojima se ističu sabljarka (Recurvirostra avosetta) i vlastelica (Himantopus himantopus).
Područje ima visoku prirodnu i pejzažnu vrednost vezanu za travnu vegetaciju mozaika zaslanjenih stepa, livada i močvara, kao i za otvoreni, pustarski tip predela.
Područje Parka prirode ima značajnu koridorsku funkciju, omogućavajući nesmetane migracije živog sveta i komunikaciju između prirodnih staništa unutar slatinsko-stepskog koridora u banatskom Potisju.
Unutar zaštićenog područja nalazi se i istoimena banja sa lečilišnom tradicijom od 1867. godine. Za lečenje bolesnika u banjskom kompleksu koristi se mineralni peloid sa dna jezera u kombinaciji za vodom odgovarajuće mineralizacije.
Banjski kompleks nalazi se unutar parka površine 4 ha koji je jedina šumolika površina u srednjem Banatu.
Tradicionalni način korišćenja slatinskih pašnjaka u značajnoj meri je doprineo očuvanju biološke raznovrsnosti područja i treba ga smatrati jednom od osnovnih vrednosti i modela zaštite i unapređenja zaštićenog područja (Kelemen, 1997; Sabadoš, 2007).
