Novi podaci o razvoju vegetacije, dobijeni savremenim metodama istraživanja sa većeg broja lokaliteta, uslovili su preispitivanja ranije prihvaćenih teorija. Paleoekološki podaci ukazuju na mozaičnost vegetacije u centralnim delovima Panonskog regiona već od pleistocena. Zahavaljujući regionalnoj raznovrsnosti životnih uslova, mnogo veći broj biljnih vrsta je preživeo klimatske promene „in situ” nego što je to pretpostavljano na osnovu ranijih podataka. Podaci ukazuju na postojanje refugijuma drvenastih vrsta u hladnim periodima (Willis et al. 2000), kao i na kontinuitet postojanja stepske i slatinske vegetacije u periodima dominacije šuma (Barczi et al. 2006, Sümegi 2011). Razvoj stepa i slatina bio je umnogome uslovljen lokalnim uslovima, a kasniji antropogeni uticaji su samo doprineli širenju ovih tipova biljnog pokrivača.
Prve zemljoradničke zajednice, koje su se po Medoviću (2001) pojavile na prostoru Vojvodine pre 5500 godina, naseljavale su uzvišenja u blizini reka. Ostaci keramike i zemunica iz mlađeg kamenog doba otkriveni su na većem broju lokaliteta u Potisju, pa i u ataru Kumana (Varadinac, 2001). Pored ribolova i sakupljanja plodova, lov na krupnu divljač je imao značajnu ulogu u ishrani ovih naroda koji su na višim delovima terena već gajili žitarice. Sintezom rezultata većeg broja istraživanja, Sümegi (2011) smatra da su divlje vrste krupnih biljojeda nestale oko sredine bronzanog doba i njihovo mesto je zauzimala domaća stoka. Rubovi plavnih područja bili su naročito gusto naseljeni od strane naroda koji su se bavili stočarstvom za vreme bronzanog doba, a kasnije i u periodu Sarmata, što je dovelo do kontinuiranog smanjenja površina poplavnih šuma. Redovna ispaša je takođe onemogućila obnavljanje šumskih površina unutar šumo-stepske vegetacije na višim terenima i dovela je do širenja stepe. Autor posebno ističe uticaj Rimljana, koji su iz strateških razloga uništavali šume uz reke koja je predstavljala granicu Rimskog carstva. Kako je donji tok Tise imao ulogu granice tokom 3. veka naše ere (Bajić, 1983), možemo pretpostaviti da je kombinovano dejstvo održavanja granice Rimskog carstva i prisustva nomadskih stočara značajno uticalo na vegetaciju plavnog područja.
Mozaičnost predela je pružala optimalne uslove za nomadsko i polu-nomadsko stočarstvo, sa sezonskim migracijama stada (pregonska ispaša) između plavnih područja i suvih platoa (Frisnyák, 2004). Stočarstvo se pokazalo kao izuzetno efikasan način korišćenja prirodnih resursa Vojvodine, gde su plavna područja zauzimala više od četvrtine ukupne površine. Početkom drugog milenijuma, kada je došlo do formiranja guste mreže malih naselja (Borovszky, 1913), pašnjaci su ostali dominanti elementi predela, a obrađene površine su zauzimale samo mali deo atara (Frisnyák, 2004).
Uništavanjem većine naselja i opadanjem broja stanovnika za vreme turske vladavine, polunomadsko stočarstvo je ostalo jedini vid korišćenja prostora. Arhivski podaci ukazuju na naseljenost Kumana i u turskom periodu, zbog čega možemo pretpostaviti da je korišćenje područja za ispašu bilo manje-više kontinuirano. Stara lokacija naselja, po vekovnoj tradiciji, bila je na rubu plavnog područja Tise koje je pre regulacije obuhvatilo i delove niže rečne terase.
Formiranje potisko-pomoriške vojne granice nakon Karlovačkog mira je produžilo tradiciju korišćenja pustara za pašnjake, koje je država davala u najam oficirima (Virág, 2002). Preoravanje pašnjaka lesnog platoa je započeto planskim naseljavanjem prostora u XVIII veku. Tokom prvih decenija, poljoprivredna praksa se nije bitno razlikovala od srednjevekovne: koristili su plodored a stočarstvo se odvijalo na polunomadski način. Ukidanjem vojne granice 1751. godine, graničari naseljavaju pustare Starih Kumana i Melenaca. Plansko naseljavanje područja stanovnicima različitih nacionalnosti nastavilo se sve do druge polovine 19. veka (Grošin, 2009).
Nemački doseljenici su uveli razvijenije metode obrade zemljišta, nove rase domaćih životinja i započeli su sadnju duda u drvoredima radi gajenja svilene bube. Na peščanim gredama zapuštenih meandara, kao što je i uzvišenje između Velike i Male Rusande, formirali su vinograde i voćnjake.
Putovanje Pala Kitajbela na prekretnici 18. i 19. veka pokazuje stanje vegetacije pre regulacije reka i pre preoravanja prostranih stepskih pašnjaka. Analizom florističkih podataka iz Kitajbelovog dnevnika, Molnar (2008) zaključuje da su degradirani pašnjaci bili česta pojava, dok su opisani parlozi bili znatno bogatiji od današnjih, sa brojnim vrstama stepske vegetacije, od kojih neke danas pripadaju zaštićenim vrstama. Analizom više od 90 spiskova vrsta sa slatina, zaključuje da su one bile veoma slične današnjim zajednicama (učestalost pojedinačnih vrsta je slična današnjoj). Dnevnik spominje i preorane slatine, što ukazuje na rane pokušaje konverzije slatina u obrađeno zemljište.
Tokom 18. veka, uz svako naselje su bile očuvane relativno velike površine stepskih i livadskih površina sa ulogom pašnjaka, ali rastući broj stanovnika je podsticao intenzivniju obradu poljoprivrednih površina. Dok je kulturni predeo na nizijskim delovima Karpatskog basena na početku 19. veka zauzimao svega 43% prostora, do kraja veka je došlo do spajanja obrađenih površina u kontinuiranu, dominantnu celinu (Frisnyák, 2004). Livade i pašnjaci predmetnog područja su opstali samo u vlažnim, zaslanjenim depresijama, kao što je to prikazano na karti Drugog vojnog premera iz 1860-ih godina, kada je broj stanovnika u Kumanu bio 4616, a u Melencima 7943 (Varadinac, 2001), što ukazuje na značajan antropogeni pritisak na preostale pašnjake. Početkom 20. veka, u Kumanu je živelo 5700 stanovnika, u Melencima 9300, a zahvaljujući regulaciji voda već 70,1% površine županije je bilo obrađeno, i samo 21,1% su pokrivale livade i pašnjaci (Borovszky, 1913). Razvoj mreže meliorativnih kanala je omogućio preoravanje i slabo zaslanjenih površina. Izgradnja pruge je podstakla izgradnju mlinova i drugih proizvodnih objekata i pružala osnovu za razvoj banje u Melencima. Tokom prve polovine 20. veka broj stanovnika raste, a od 1960-ih godina opada (Bajić, 1983).
