Dr Vladimir Glavaš

Rođen je 1834. godine u bogatoj vranjevačkoj porodici, od oca Pavla (Pavela) i majke Perside rođene Čorbakov, čiji su preci bili, srpski graničari Potisko-pomoriške vojne granice a nisu otišli u carsku Rusiju posle njenog razvojačenja 1751. godine, već osnovali Franjevo, koje je preko vek i po bilo u sastavu Velikokikindskog dištrikta sa posebnim carskim privilegijama. Vranjevo je postalo jedano od glavnih centara izvoza banatskog žita, a mnogi Vranjevčani veoma brzo su se obogatili među kojima su bili i Glavaševi. Jedan od njih bio je i Vladimirov otac koji je trgovao u Požunu (Bratislavi) gde je svog sina dao na škole gde je licej pohađao 1851. godine, a gimnaziju sledeće dve godine.

Prava je studirao u istom gradu, a doktorirao je 30. oktobra u Pragu 1862. godine. U vreme svog školovanja družio se najčešće sa kasnije čuvenim Jovanom Jovanovićem Zmajem. Posle doktoriranja vraća se u svoje Vranjevo gde pokušava da se bavi advokaturom, ali od nje ubrzo odustaje jer se taj posao nije uklapao u njegova moralna načela i posvetio se staranju o svom velikom imanju. Visoko moralan, čestit i human ne malim prihodima i hranom pomagao je vranjevačku sirotinju, ali i nacionalnu borbu Srba u Austro-Ugraskoj i Srba na balkanskom prostoru. Politikom se nije posebno bavio, ali su u ovu njegovu kuću rado dolazili Svetozar Miletić, Đura Jakšić, slikari Aleksići i drugi. Kao bogati okoreli neženja svoj novac ulagao je u najstariju kulturnu instituciju Srba Maticu srpsku čiji je bio jedan od velikih dobrotvora i počasni član. U istoriji ove ustanove zabeleženo je da je on 1901. godine za njen rad i izdavačku delatnost priložio hiljadu kruna, a primera radi, mladi dr Gedeon Dunđerski, sin Lazarev, budući predsednik Matice "svega" 400. Od 1906. godine bio je jedan od 99 priložnika među kojima je bio i Stevan Sremac. Kao prenumerant na sva Matična izdanja dobijao je obavezni primerak, a 1907. godine, teško bolestan, obavestio je knjigovođu Starobečejske banke Mladena Narandžića da i te godine pošalje Matici 1000 kruna i zamolio ga da ona njemu više nešalje obavezni primerak već Učiteljskom zboru vranjevačke škole. Umro je u Vranjevu 3 februara 1909. godine po starom kalendaru, kako je zabeleženo u protokolu umrlih od srčane bolesti. Sahranjen je sledećeg dana uz velike počasti koje mu je odao ne samo Crkveni odbor Vranjevački na čelu sa predsednikom Obradom Bunjevačkim u kojem su bili gotovo svi najviđeniji domaćini vranjevački: Miloš Lalić, Miloš Vlaškalin, Vita Veselinov, Luka Glavaški, Omer Stanković, Stevan Bočarski, Vasa Vujackov, Toša Blažin, Mladen Mišić, Nenad Petrović, Manojlo Popović, Rada Dujin-Nešić, Jova i Ljuba Boberić, Neca Tašin, Stevan Petrović, Paja Glavaški, Živko Ivančev, Milutin Pajić, Rada Vaščić, Milić Nešić, Miloš Koledin i Isa Garčev. Pogreb je obavio vranjevački protojerej paroh Miloš Gojković i paroh Mladen Boberić uz crkvenu pevačku družinu na čelu sa horovođom Mitom Vasićem.