Od kada je veliko nevreme 1931. godine srušilo vitki toranj sa pravoslavne crkve u Novom Bečeju samo su nam retke fotografije i po koje razglednice ostale kao dokument o tom nikad ne prežaljenom, a toliko prepričavanom ukrasu naše crkve. Kada je iste te godine postavljen nov toranj sa širim gabaritima, a i po dužini dosta kraći, građani, a posebno vernici nisu baš sa simpatijama gledali na njega. Mada je rečeno da je to samo privremeno, bilo im je žao, ali razumeli su da u eri velike finansijske depresije kada je vladala besparica, takav poduhvat je bio prosto nezamisliv. Ipak, među stanovništvom je tinjala nada da će se jednog dana neko setiti, da uz pomoć veledostojnika Srpske pravoslavne crkve i države da im vrati njima toliko drag toranj. Posle Drugog svetskog rata i promene društvenog uređenja u socijalistički-komunistički režim, i taj tračak nade se ugasio. Nastupili su teški dani za crkvene opštine, a na upražnjavanje verskih obreda komunisti nisu baš blagonaklono gledali. Kada je 1952. godine krst iz centra grada prenešen u pravoslavu portu, tek tada je svima bilo jasno da će malo ko od njih, a i od njihove dece dočekati da vide toliko priželjkivan vitki toranj.
Godine i decenije su prolazile u tom jednopartijskom sistemu da bi 1989. godine istočnom Evropom, kasnije raspadom Sovjetskog Saveza i Jugoslavije, komunizmu došao kraj. Nastupile su prihvaćene vrednosti višepartijskog društva gde je crkva ponovo zauzela svoje pređašnje mesto. Sada posle ovih promena država počinje sa restauracijom oronulih, zapuštenih crkvenih hramova. Početkom XXI veka to se dešava i u našoj opštini. Tako da 2009. godine na red za restauraciju dolazi i Srpska pravoslavna crkva u Novom Bečeju. Kada je oktobra 2011. godine rastavljen i skinut toranj, među starijim generacijama bilo je dosta onih koji su se ponadali da je sada definitivno došlo vreme za postavljanje replike vitkog tornja od pre osamdesetak godina. Svaki dan su obilazili portu sa visoko podignutim pogledom uperenim prema vrhu crkve i pratili svaki detalj postavljanja drvene konstrukcije za novi toranj. Krajem oktobra drvena konstrukcija im se učinila pomalo čudnom i sve ih je više podsećala na onaj oblik tornja koji je nedavno skinut. No, već prvog dana novembra sve je bilo jasno. Ništa od njihovih nadanja i nadanja predaka, neće se ni ovog puta ostvariti, a sve kockice su se bile sklopile. Država, lokalna samouprava i Zavod za zaštitu spomenika kulture Zrenjanin uz saglasnost crkvene opštine započeli su rastauraciju koja je trebalo da se okonča 2011. godine, tačno na 80 godišnjicu od uništenja prvobitnog vitkog crkvenog tornja. Tako i bi, krajem decembra 2011. godine restauracija crkve je završena. Svi su bili zadovoljni i ponosni, sem gore spomenutih sedih glava, koji su po mišljenju pisca ovih redova sa pravom očekivali da će replika vitkog tornja ponovo zasijati i krasiti vrh pavoslavne crkve u Novom Bečeju.
