Zašto vranjevčani nisu želeli da se Vranjevo i Novi Bečej spoje tridesetih godina dvadesetog veka?
Između dva svetska rata Vranjevo i Novi Bečej bili su dve posebne administrativne opštine. Stvaranjem banovina u Kraljevini Jugoslaviji 1929. došlo se na ideju da se svuda, tamo gde je, pre svega, ekonomski bilo opravdano, dođe do spajanja naselja. Udruženje trgovaca i industrijalaca, na čelu sa Gigom Jovanovićem, najviđenijem novobečejskim građaninom toga doba, pokrenulo je ovu ideju smatrajući da Vranjevo i N. Bečej treba da se spoje u jedno mesto. Razlozi koje je navodilo ovo Udruženje bili su višestruki. Uži odbor na svojoj sednici od 12. juna 1929. formulisao ih je i sa njima izašao na Skupštinu opštinskog zastupstva Novog Bečeja, koja je održana tri dana kasnije. Jovanović je u ime Udruženja izneo razloge ovog predloga pozivajući se na to da ove dve opštine sačinjavaju jednu geografsku celinu, da se nalaze u neposrednoj blizini, da ih razdvaja samo jedan mali kanal, da imaju zajedničku železničku i parobrodsku stanicu.
Nadalje je istaknuto, da ekonomski, kulturni i uopšte društveni život ove dve opštine čini jedinstvenu celinu, navodeći činjenicu da postoji zajednička pijaca u N. Bečeju, da je Vranjevčani nemaju, da se sve trgovine mešovitom robom naleze u N. Bečeju, sem nekoliko manjih bakalnica u Vranjevu. Kao argument za ekonomsko jedinstvo. Udruženje je navodilo i činjenicu da su viđeniji Vranjevčani osnovali žitni magazin blizu obale Tise, a svoj novčani zavod pod nazivom Vranjevačka srpska štedionica d.d. u N. Bečeju. Mada je u obema opštinama bio razvijen kulturno-zabavni život, mnoge predstave, naročito pozorišne, posećivalo je stanovništvo obeju opština, a postojalo je i zajedničko Sokolsko društvo Novi Bečej – Vranjevo. Istaknuto je i to, kao argument, da državnu građansku školu u N. Bečeju izdržavaju zajednički školski odbori i pohađaju đaci obe opštine.
Udruženje je ukazivalo i na činjenicu da bi spajanjem ove dve opštine došlo do uštede smanjenjem opštinske administracije, a u slučaju stvaranja grada sa uređenim Senatom prihodi bi bili znatno veći. U to vreme, novobečejska opština, za razliku od vranjevačke, koja je raspolagala sa 12.000 k.j. zemlje, bila je znatno siromašnija, u tom smislu. Kao argument za spajanje G. Jovanović je navodio je i to da bi se time sakupila značajnija sredstva za odbranu od poplava. Kao jedan od glavnih argumenata, u to vreme, Giga je izneo i nacionalne razloge iznevši podatke da u N. Bečeju živi 7.679 stanovnika, od kojih su samo 2.088 Srbi, a ostalo Mađari, dok je situacija u Vranjevu bila sasvim drugačija, gde je od 9.159 stanovnika bilo 7.900 Srba. Udruženje trgovaca svoje argumente pojačavalo je i idejom da se izgradnjom mosta na Tisi spoje ova dva naselja sa Starim Bečejem. Skupština opštinskog zastupstva N. Bečej jednoglasno je prihvatila predlog Udruženja trgovaca i industrijalaca sreza novobečejskog o spajanju dveju opština, a takođe je formiran i poseban Odbor koji je imao zadatak da na ovome poradi. U taj Odbor su ušli, kao predsednik Mladen Nerandžić i članovi: Giga Jovanović, dr Jovan Pivnički i dr Dezider Kanic. Na ovu odluku, već istog meseca, 18. juna 1929. godine reagovala je vranjevačka opština koja je zakazala vanrednu sednicu Opštinskog predstavništva, na kojoj je isto tako jednoglasno odlučeno da se ne prihvati ova ideja Novobečejaca. Takođe, je izabrana jedna grupa opštinskih predstavnika u koju su ušli: Jovan Vlajovanov, Milirad Motok, Stevan Krstonošić i Emil Rajić, koji su imali zadatak da na osnovu želje žitelja vranjevačke opštine sačine memorandum u kojem bi se naveli razlozi koji bi išli u prilog odluci da se Vranjevo i N. Bečej ne sajedine.
Ovaj memorandum sastavljen je već sutradan. U prvom delu naznačen je nacionalni momenat, gde se isticalo „da je Vranjevo srpska opština, a da nacionalni interesi nalažu da se u Vojvodini naše opštine u kojima imamo većinu ne zapostavljaju, već unapređuju“. Kao argumentaciju Vranjevčani su navodili i različitost statusa ova dva naselja kroz istoriju. Naime, Novobečejci su uglavnom bili kmetovi mađarskih posednika, dok je Vranjevo formirano kao naselje nakon razvojačenja Potisko- Pomoriške vojne granice 1751, od srpskih graničara koji nisu otišli u Rusiju. Sa ponosom su isticali da je njihov meštanin bio ober kapetan Lazar Popović koji je bio u delegaciji koja je oktobra 1750. bila na bečkom Dvoru kako bi se rešio njihov status oko razvojačenja.
Posebno su isticali značaj koje je mesto imalo u okviru Velikokikindskog distrikta kada ono postaje značajan centar Monarhije za izvoz banatskog žita. Argumentacija je pojačavana i činjenicama da opština ima posebnu električnu centralu, svoje parno kupatilo, fabriku cigala i crepa, dva mlina, da je još 1852. izgradila put prema Beodri (danas Novo Miloševo). Na kraju ovog Memoranduma, stanovništvo i opštinske vlasti iskazale su nadu da će državne vlasti udovoljiti njihovoj želji i da neće doći do spajanja dve opštine. I pored ovakve isključive reakcije Vranjevčana Novobečejci su nastavili sa svojom idejom spajanja i sledeće godine. Pokušalli su da preko Banatske trgovačko-industrijske i zanatske komore svoje ciljeve i ostvare. Čak su, 2. januara 1930. posetili i predsednika Ministarskog saveta i ministra unutrašnjih poslova divizijskog đenerala Petra Živkovića. Istog meseca Udruženje trgovaca i industrijalaca sreza novobečejskog uputilo je i jedan dopis i banu Dunavske banovine sa ciljem da se i on upozna sa ovim problemom.
Međutim, ni vranjevačka opština nije prestajala sa aktivnostima. Već 2. juna 1930. Opštinsko poglavarstvo uputilo je jedan oštar protest sreskom načelniku koji se završavao rečima: „ova opština ima sve uslove za razvitak u ekonomskom, trgovinskom, kulturnom, prosvetnom i socijalnom pogledu kao i u svakom drugom i bez N. Bečeja, te predlaže da se ova dva naselja ne spoje u jedno“. Bez obzira na ovaj isključiv stav, Kraljevska banska uprava Dunavske banovine je 10. jula 1931. pokušala svojim autoritetom da reši ovaj problem, ali ni to nije pomoglo. Šestog decembra iste godine, preko sreskog podnačelnika Vladimira Krijune, pokušano je na Skupštini Opštinskog predstavništva u Vranjevu da se utiče na stanovništvo, argumentom da bi ovo spajanje bilo od državnog interesa.
Međutim, tvrdoglavi Vranjevčani su podnačelniku odgovorili da ni jedan njihov građanin neće prihvatiti rešenje spajanja. Kraljevska banska uprava nije ipak odustajala već je Okružnom inspektoratu u Velikom Bečkereku (danas Zrenjanin) naložila da se ispita i raspoloženje Novobečejaca, da li oni žele jednu veću opštinu,ili pak grad sa uređenim senatom. Na skupštini Opštinskog zastupstva 10. februara 1932. jednoglasno je usvojeno, da ako dođe do spajanja, da će se ići na ovo drugo rešenje. Banska uprava, te 1932, zatražila je i mišljenje vojnih vlasti. Tako je Komanda Velikobečkerečkog vojnog okruga 26. avgusta naznačila potrebu spajanja ove dve opštine, sa argumentacijom, da bi se i vojna administracija time smanjila.
U međuvremenu Kraljevska banska uprava Dunavske banovine uputila je 6. maja 1932. i jedan dopis Ministrarstvu finansija i to Odeljenju katastra i državnih dobara da i ono da svoje mišljenje. Kroz nedelju dana i ono je odgovorilo da ne postoje nikakve smetnje da se ova dva mesta spoje, ali se ogradilo „da se prilikom spajanja ne menjaju granice katastarskih opština“. I pored svih ovih argumenata i insistiranja Novobečejaca kod najviših organa tadašnjih vlasti Vranjevčani su ostali odlučni pri svojim stavovima. Sledeće, 1933.
Kraljevska banska uprava još jednom je pokušala da utiče na njih da promene svoju odluku, ali su oni ostali na tome da do spajanja ne dođe sa ogradom „do nekih povoljnijih vremena". Tako je okončan ovaj četvorogodišnji pokušaj spajanja dve opštine. One će biti zasebne opštine, čak i u složeno vreme Drugog svetskog rata, da bi ipak došlo do njihovog spajanja posle rata 1946. godine, prvo pod nazivom Vološinovo, a kasnije, N. Bečej.
