To je zemlja isto tako meni mila,
zemlja sremska lepotica,
u kojoj je zmaj od Srema carovao,
brat rođeni od majke mi i od oca,
neba plavog i beskrajnog predubokog,
i zemljice crnog lica bez stijenja i litica,
tu je žio zmaj sremački
zagrljen sas Fruškom gorom i sas Savom,
a sas druge strane puste s zmajevitim i sas besnim,
sas Dunavom,
tu su one talasave senovite rukoveti,
Venca šarnog i od Čota crvenoga,
i Obedske bare ptica gde ne gazi ljudska noga,
tu su bile one bačve u podrumi sremska vina
rumenike, i bermeta, i staklaste malvasije,
tu je bila tamburice, sremskog kola domovina,
kukuruza šumni ljuti sa zlaćanim zubanima,
uzavreli teški žita, ječma, zobi i šenice,
i prašuma crni gusti od zelene srdne kobi,
tu su sjali na obronku proplanci i puste ravni,
tu je bijo onaj Srijem, pod gorama, Srijem ravni,
tu je bijo Šišatovac, namastir na oarskom glasu,
tu di sada stada rike ništa više ne opasu,
di su pasli konji sremski, Ijuti hati,
di se moglo poigrati, popevati, pojahati
na sedlasti leđi konja divljeg kasa,
tu di Sremac, nožom ljutim u rukama, điklja, stasa.
Tu su one glavičice tmastog lesnog žutog peska,
tu je ona od hrastova gromovita pesma reska,
od stoleća što se dube pod nogama Beočina,
od Privine glave lepe pa do pustoga Surčina,
mandaljene tu su dveri od Remete i od Petke,
ne postidu više tuna kaluđeri crne Petke,
već se samo mošti svete od glavara i careva
prevrćedu u snu ružnom brez svetinja svoji čreva,
despot strašni Štiljanović, i knez Lazar sa Kosova,
car-Uroša kosti šuplje premeću se od bolova.
Ne čuje se lovokrada zvižduk tajni
— ubojice, sremske zmije, nož je zarđo britki sjajni.
Gostijo se zmaj, moj sabrat, sremski pustopašni
kod trapeza namastirski od jastija i pitija raskalašni,
posnoga je zakon sveti gužvo kao gužvaricu,
balzam pio od crnjaka, i udaro tanku žicu
od tambura i berdeta kraj gospodnjeg svetog uva,
pesme besni i pijani kaluđera ko još čuva,
ko još pravi one šale od sremačke glave lude,
kad se šala uz smrt veže pa krvava ona bude,
kad je s goli prnjavora pavor zmaju donosio slatke pite,
kad su Sremci s zmajem mučkim peli pesme podnapite,
kad zmaj pijan otimao kaluđeri kuvarice-naložnice.
kojeno je odvlačio, gojni sisa, lica nice,
kada su mu i učoni i nastrani igumani
doturali zlato, livan da tamani —
da rasipa po svom logu perje iz ćelijski loga,
jer se gojan zmaj sremački nije bojo samog Boga,
već je bijo ljuti hajduk, i odmetnik, siledžija,
pa se s pesmom pijan ljulja u oblaci ko sinija,
pa se sijo sa nebesa sremski pusti iznad šuma crni gusti
da zaštiti namastire i da pije guste šire
nad ćivoti od svetaca iz veliki grdni kaca,
i da posle mamurlukom tare čini s belim lukom
i šiljerom, starom verom,
pa da trezan bude besan
i da plače od nemoći kad sam bidne u ponoći.
