Odadžić Ljubica je rođena u siromašnoj seljačkoj porodici 1917. godine. Još u svojoj ranoj mladosti ona napušta dom roditelja i odlazi u Beograd gde traži posao. U svom rodnom mestu preko Milice Blažić ona se upoznala sa idejama naprednog pokreta. Dolaskom u Beograd brzo je prihvaćena od srane naprednih drugova, uz čiju pomoć je i dobila zaposlenje. Zaposlila se u Tekstilnoj fabrici „Mitić“, sada Pamučni kombinat „Beograd“.
Godine 1936. Ljubica Odadžić postaje član SKOJ-a. Već 1937. godine biva uhapšena od strane režima posle jedne iznenadne provale. Zbog svog herojskog držanja bila je od strane žandarmerije maltretirana, posle čega je izgnana iz Beograda. Krajem 1937. godine vraća se u svoje rodno mesto Kumane, gde se odmah uključuje u rad partijske organizacije. Kao član Komunističke partije, ona je u Kumanima mnogo doprinela razvoju naprednog pokreta ističući se naročito u radu sa naprednom ženskom omladinom.
Krajem 1938. godine Ljubica Odadžić vraća se ponovo u Beograd gde se uz pomoć drugova ponovo zapošljava u fabrici u kojoj je i počela svoj rad. Ponovo se aktivno uključuje u rad partijske organizacije. Njeni bliski saradnici i drugovi u borbi postaju Dragi Stamenković, Dragomir Dinić, Jovan Trajković, Nevenka Petrović i dr. U to vreme počinje i drugi svetski rat i Komunistička partija u čijim se redovima sada aktivno bori, Ljubica Odadžić pojačava svoju borbu, organizujući demonstracije, štrajkove i razvijajući propagandu protiv nenarodnog režima.
Ulaskom okupatora u našu zemlju 1941. godine, Ljubica Odadžić napušta Beograd. Kao poznati partijski radnik nije mogla ostati u Beogradu pošto je bila već poznata beogradskoj policiji zbog svojih naprednih ideja. Po odluci partijske organizacije Beograda Ljubica biva poslata na partijski zadatak u svoje rodno Kumane. Ubrzo potom postaje član OK SKOJ-a za Severni Banat. U tom svojstvu nastavlja svoju aktivnost u organizovanju napredne omladine pripremajući je za ustanak. Ubrzo posle ustanka, zajedno sa Ivanom Vijoglavom, članom PK KPJ za Vojvodinu Žarkom Milankovim, Borom Mikinim i ostalim drugovima učestvuje u organizovanju Severno banatskog partizanskog odreda.
Kao poznati partijski radnik Ljubica Odadžić nastavlja sa akcijama oko prikupljanja boraca i njihovog slanja u odred. Preko organizacije SKOJ-a prikuplja oružje, odeću, hranu i šalje odredu.
U jesen 1941. godine, kao provereni partijski radnik, Ljubica Odadžić postaje član OK KPJ za Severni Banat. Njena dalja aktivnost sada se odvija u Komunističkoj partiji gde se i dalje ističe u radu sa naprednim pokretom žena.
U zimu 1941-1942. godine Severno-banatski partizanski odred povlači se u baze koje se nalaze u Kumanu. Ona nastavlja rad na smeštanju boraca Severno-banatskog partizanskog odreda u baze a i sama se krije u kući Ljubinke Petrović gde boravi zajedno sa Ivanom Kneževićem-Cotom, geometrom iz Zagreba koji je pobegao iz Sremske Mitrovice zajedno sa Jovanom Veselinovim, Paškom Romcem i ostalima.
Prilikom blokade Kumana februara 1942. godine od strane okupatora, baza u kojoj je boravila Ljubica Odadžić zajedno sa Ivanom Kneževićem, biva provaljena. Pošto su se našli u beznadežnom položaju, Ljubica Odadžić i Ivan Knežević pokušali su samoubistvo što Ljubici nije pošlo za rukom. Ona biva uhvaćena. Još u samim Kumanima Ljubica je bila mučena i zlostavljana. Pošto je njeno držanje bilo dostojno odanom partijskom radniku i pošto okupator od nje nije mogao ništa saznati, biva prebačena u V. Bečkerek gde je jedno vreme bila zadržana u istražnom zatvoru. I dalje strahovito mučena, Ljubica Odadžić nije htela ništa da prizna. Neprijatelj još od ranije poznaje njenu delatnost u KPJ i kao takvu osuđuje je na smrt streljanjem.
Kazna nad Ljubicom Odadžić izvršena je u Pančevu 13. marta 1942. godine.
Za narodnog heroja proglašena je 1953. godine.
